Szlak Sanktuariów Diecezji Tarnowskiej

Sanktuaria na Szlaku

Jamna - Sanktuarium Matki Bożej Niezawodnej Nadziei

Historia Jamnej związana jest z bitwą stoczoną w 1944 r. pomiędzy oddziałami niemieckimi a 1. Batalionem 16. Pułku Piechoty Armii Krajowej "Barbara". Walka była nierówna z powodu dziesięciokrotnej przewagi nieprzyjaciela. O świcie 25 września Niemcy otoczyli obozowisko partyzanckie mieszczące się w Jamnej. Mimo beznadziejnej sytuacji polskim żołnierzom udało się wymknąć z okrążenia. Mieszkańcy wsi ukrywali się w piwnicach. Naprzeciw wojskom niemieckim wysłano trzymającą obraz Matki Bożej kobietę z trójką dzieci. Wszyscy wierzyli, że dzięki temu uda się zatrzymać oddziały wroga. Stało się jednak inaczej. Niemcy rozstrzelali najpierw matkę, a później dzieci. Uszkodzeniu uległ również obraz. Do piwnic natomiast żołnierze wrzucili granaty, a zabudowania podpalili.
To tragiczne wydarzenie nie zostało jednak zapomniane. Dominikanin ojciec Jan Góra poprosił o namalowanie obrazu Matki Bożej malarkę Małgorzatę Sokołowską, udzielając jej kilku wskazówek. W ten sposób powstał wizerunek Maryi trzymającej na prawej ręce Dzieciątko. Ich twarze o delikatnych rysach są piękne, emanujące dobrocią. Oboje okryci są ciemnozielonym płaszczem. Maryja ma przypominać o matce zamordowanej przez Niemców w 1944 r. Dzięki zebranym datkom wykonano dwa skromne złote diademy. Koronacja obrazu Matki Bożej Jamneńskiej dokonana przez papieża Jana Pawła II miała miejsce w 1998 r. na placu Świętego Piotra w Rzymie. Ojciec Góra postanowił zbudować kościół, w którym obraz zajmie honorowe miejsce. Konsekracji nowo powstałej świątyni dokonał w 2001 r. prymas kardynał Józef Glemp.

Limanowa - Sanktuarium Matki Boskiej Bolesnej

   Pierwszy kościół w Limanowej został wybudowany na początku XVI w. W późniejszym czasie przebudowano go, dołożono dwie kaplice, podcienia i wieżę. Ze znajdującej się nieopodal kaplicy w miejscowości Mordarka, do kościoła przenoszono dwukrotnie w uroczystej procesji słynącą łaskami Pietę. Oficjalnie cudowną figurę Matki Boskiej Bolesnej umieszczono na stałe w kościele w 1753 r. Niecałe 150 lat później podjęto decyzję o budowie nowej świątyni ze względu na coraz większy ruch pielgrzymkowy. Kościół został poświęcony w 1921 r. przez biskupa Wałęgę. Ważnym wydarzeniem była koronacja limanowskiej Piety, której dokonał ówczesny metropolita krakowski arcybiskup Karol Wojtyła w 1966 r. Niestety korony zostały skradzione. Ponownej koronacji dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II w 1983 r. Cztery lata później kościół został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej, a w 2003 r. ustanowiono go sanktuarium Matki Boskiej Bolesnej Limanowskiej.
   Świątynia zbudowana jest z piaskowca, ozdobiona rzeźbami, płaskorzeźbami i mozaikami. W centralnej części znajduje się ołtarz główny z Pietą. Rzeźba przedstawia Maryję siedzącą na ławeczce i trzymającą na kolanach ciało zdjętego z krzyża Jezusa. Figura wykonana jest z pnia lipowego, a jej wysokość wynosi 90 cm (z koroną 100 cm). Pochodzenie rzeźby nie jest do końca znane. Uznaje się jednak, że przyniósł ją z Węgier pobożny wędrowiec. Dla zabezpieczenia figura Matki Boskiej Bolesnej zasłaniana jest postacią Chrystusa na krzyżu.
   Na terenie sanktuarium w latach 1982-1986 powstała dwupoziomowa Mała Kalwaria. Można tu oglądać wizerunki Matki Boskiej pochodzące z różnych świątyń oraz grób Matki Bożej, a także posągi świętych.

Lipnica Murowana - Sanktuarium św. Szymona

   W Lipnicy Murowanej ok. 1435 r. urodził się Szymon. W dzieciństwie zamiast bawić się z rówieśnikami wolał spędzać czas w kościele na modlitwie. Był bardzo pobożny. Uczęszczał do szkoły parafialnej, a później brał udział w studium przygotowawczym z zakresu szkoły średniej. Po trzech latach nauki na Akademii Krakowskiej wstąpił do klasztoru bernardynów w Krakowie. Podjął studia teologiczne, przygotowując się do święceń kapłańskich, które otrzymał ok. 1462 r. Dwadzieścia lat później, kiedy Szymon przebywał w Krakowie, wybuchła zaraza. Kapłan razem z innymi zakonnikami wychodził na ulice, aby ratować umierających lub przygotowywać ludzi na śmierć. Niestety, pomagając chorym, sam się zaraził i zmarł. Pochowano go w krypcie w kościele klasztornym. Niedługo po jego śmierci spisano aż 377 cudów zdziałanych przez jego wstawiennictwo. Szymon został ogłoszony błogosławionym w 1685 r. Zdecydowanie dłużej trwał proces kanonizacyjny – kapłan został zaliczony do grona świętych dopiero w 2007 r.
   Kościół znajdujący się w Lipnicy Murowanej jest jednonawowy, zbudowany z cegły i kamienia. W ołtarzu głównym został umieszczony obraz św. Szymona z drugiej połowy XVII wieku, natomiast dwa ołtarze boczne pochodzą z wieku XIX. Kościół był kilkukrotnie remontowany. W roku 1923 nastąpiło uroczyste sprowadzenie relikwii św. Szymona do Lipnicy Murowanej.
   Obok świątyni znajduje się studzienka, z której woda, według wiernych, ma właściwości lecznicze.

Odporyszów - Sanktuarium Matki Boskiej Zwycięskiej

Pierwszy drewniany kościół w Odporyszowie pw. św. Małgorzaty powstał na przełomie XIV i XV wieku. Obecny murowany gmach świątyni poświęcono w 1714 r. Jego nazwa była kilkakrotnie zmieniana i ostatecznie używaną jest – Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. Jednonawowy kościół wybudowany został w stylu barokowym. Ołtarze boczne z obrazami świętych pochodzą z XVIII i XIX wieku. W ołtarzu głównym znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej Odporyszowskiej. Do dzisiaj nie wiadomo, kto jest autorem dzieła ani kiedy zostało namalowane. Obraz o wymiarach 240 cm wysokości i 130 cm szerokości namalowano na płótnie z kredowym podkładem, naklejonym na sosnową lub lipową deskę. Przedstawia on Matkę Bożą trzymającą Dzieciątko. W prawej ręce Maryja trzyma berło, a w lewej kulę z umieszczonym na niej krzyżykiem. Obok Matki Boskiej i Jezusa namalowanych jest sześć główek aniołków. U dołu obrazu widnieją dwie postacie biskupów: po lewej św. Wojciech, a po prawej św. Stanisław Szczepanowski. Obraz posiada ciężkie złocone ramy, a namalowane na nim osoby przykryte są pięknymi sukienkami ze srebrnej blachy, miejscami złoconej. W 1937 r. odbyła się uroczystość koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej koronami papieskimi. Dzięki udowodnionym cudom i łaskom kościół został podniesiony do rangi sanktuarium, otrzymując tytuł Matki Boskiej Zwycięskiej.
Obraz Matki Bożej Odporyszowskiej słynie z trzech objawień. Pierwsze miało miejsce w 1572 r. podczas napadu Kozaków i Tatarów. Mieszkańcom okolicznych wiosek przygotowanych na śmierć ukazał się w lesie na dębowym krzyżu wizerunek Matki Boskiej. Polacy odczytali to jako znak i uderzyli na wroga, odnosząc zwycięstwo. Część owego krzyża, na którym ukazała się Maryja, znajduje się w odporyszowskim sanktuarium. Drugie objawienie dokonało się w 1645 r. również podczas najazdu kozacko-tatarskiego. I tym razem mieszkańcom udało się wygrać walkę. Trzecie ukazanie się Matki Boskiej miało miejsce podczas potopu szwedzkiego. Wyczerpani mieszkańcy, szukając schronienia, ujrzeli jaśniejący obraz Matki Boskiej Odporyszowskiej.

Porąbka Uszewska - Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny z Lourdes

Ksiądz Jan Palka, będąc w 1900 r. we Francji, oczarowany został pięknem groty Niepokalanej. Postanowił więc stworzyć podobne miejsce w Porąbce Uszewskiej. "Polskie Lourdes" budowane było z wielkim trudem i poświęceniem przy użyciu dość prymitywnych narzędzi. Jako transportu używano wozów zaprzężonych w konie, woły lub krowy. Ksiądz Jan, mimo przeniesienia na inną parafię, przyjeżdżał na miejsce budowy i nadzorował prace. W 1904 r. odbyła się uroczystość poświęcenia kaplicy-groty. Do tego czasu udało się zbudować jej główną część, a "skrzydła" boczne powstały w kolejnych latach. Miejsce to zostało ustanowione sanktuarium Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w 2003 r.
Grota Matki Boskiej wykonana jest z kamienia łupanego, na wapiennej zaprawie. Po lewej stronie nad wejściem do kaplicy widnieje krzyż, a po prawej w głębokiej niszy umieszczona jest piękna figura Matki Boskiej. Rzeźbę wykonał w 1904 r. Józef Kulesza. Figura przedstawia Matkę Bożą Niepokalaną ze złożonymi do modlitwy dłońmi, z wzrokiem wzniesionym ku niebu. Przepasana jest niebieską szarfą, a z jej prawego ramienia zwisa różaniec. Pod stopami Matki Bożej znajdują się dwa kwiaty róży. W aureoli umieszczony jest napis: "Ja jestem Niepokalane Poczęcie". W kaplicy środkowej znajduje się kamienny ołtarz. W półkolistej formie stoi tron wystawienia, na którym ustawiona jest figurka Matki Bożej, a poniżej tabernakulum. W lewym skrzydle znajduje się kaplica Najświętszego Sakramentu. W ścianie umieszczono drewnianą płaskorzeźbę klęczącej św. Bernadetty oraz dzwon. Obok można zaczerpnąć wody ze studni (znajdującej się dziś poza obrębem groty), do której ksiądz Jan wlał trochę wody przywiezionej z Lourdes. W prawym skrzydle znajduje się zakrystia, a obok duża kamienna ambona. Po lewej stronie nad wejściem do kaplicy-groty widnieje krzyż, a po prawej w głębokiej niszy umieszczona jest figura Matki Boskiej.

Stary Sącz - Sanktuarium św. Kingi

   Stary Sącz związany jest z osobą św. Kingi, która sprawuje opiekę nad diecezją tarnowską jako drugorzędna patronka. Kunegunda, zdrobniale Kinga, urodziła się w 1234 r. na Węgrzech. Była córką króla węgierskiego i cesarzówny greckiej. Już w dzieciństwie odznaczała się wielką pobożnością i dobrym sercem. W wieku pięciu lat przyjechała do Polski, została zaręczona z księciem Bolesławem Wstydliwym, a w 1246 r. para zawarła związek małżeński. Po ślubie szczęśliwy Bolesław obiecał spełniać wszystkie życzenia młodej żony, łącznie z zachowaniem dziewictwa w małżeństwie. W 1257 r. Kinga otrzymała od swojego męża ziemię, zostając księżną Sądecczyzny. Ufundowała dwa klasztory: dla zakonu franciszkanów i zakonu klarysek, założyła kopalnie soli w Bochni i Wieliczce oraz przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa. Po śmierci męża w 1279 r. wstąpiła do zakonu, a śluby zakonne złożyła ok. 1288 r. Cztery lata później ciężko zachorowała i w 1292 r. zmarła mając 58 lat. Została pochowana w kaplicy w kościele klasztornym klarysek. Beatyfikacja Kingi miała miejsce w 1715 r. Proces kanonizacyjny rozpoczął się w połowie XVIII wieku, jednak dopiero w 1999 r. Ociec Święty Jan Paweł II ogłosił ją świętą.
   Zabudowy klasztorne składały się początkowo z drewnianych domków, murowany klasztor wzniesiono dopiero w XVII wieku. Świątynia klasztorna była wielokrotnie przebudowywana. Jednonawowy kościół wybudowany jest w stylu gotyckim z barokowymi elementami. W głównym ołtarzu przedstawiono wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, a w ołtarzach bocznych wizerunki św. Klary i św. Antoniego. W nawie umieszczone zostały dwa boczne ołtarze z XVII wieku – prawy z obrazem św. Kingi, a lewy z malowidłem Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych. W świątyni mieści się kaplica św. Kingi, w której ustawiono drewnianą statuę świętej oraz srebrną trumienkę z jej relikwiami.
   Nieopodal zabudowań klasztornych znajduje się XVIII-wieczna kapliczka oraz źródełko św. Kingi z cudowną wodą.

Szczepanów - Sanktuarium św. Stanisława BM

W Szczepanowie ok. 1040 r. urodził się Stanisław. Ze względu na swoje wielkie zdolności kształcił się w Krakowie, a potem we Francji. W 1066 r. przyjął święcenia kapłańskie, a sześć lat później został biskupem Krakowa. Zatwierdził to zarówno ówczesny papież Grzegorz VII, jak i król Bolesław Śmiały. W 1079 r. doszło pomiędzy biskupem a królem do konfliktu, spowodowanego złym traktowaniem poddanych przez Bolesława, a któremu przeciwstawił się Stanisław. Król, nie mogąc ścierpieć ciągłego wtrącania się w jego sprawy, przyczynił się do śmierci biskupa. Stanisław został zamordowany w 1079 r. – jego ciało zostało poćwiartowane i porzucone nad brzegiem Wisły. Według podań, towarzyszył temu cud. Zmasakrowanych członków pilnowały podobno białe orły, a ciało na nowo się zrosło. Biskup Stanisław został pochowany w kościele Na Skałce, a w 1088 r. jego szczątki przeniesiono na Wawel. Od samego początku grób męczennika otoczony był wielkim kultem – dzięki niemu dokonywały się też uzdrowienia. W 1253 r. papież Innocenty IV ogłosił Stanisława, biskupa i męczennika, świętym, natomiast w 1963 r. papież Jan XXIII ustanowił go (wraz ze św. Wojciechem i Najświętszą Maryją Panną) pierwszorzędnym patronem Polski.
Pierwszy drewniany kościół w Szczepanowie pw. św. Marii Magdaleny pochodzi z XI wieku. Później powstały kolejne dwa. Najnowszą świątynię pw. św. Stanisława wybudowano w latach 1911-1913. Patrząc na cały kościół z zewnątrz, można zauważyć różnicę między południową a północną częścią. Wynika to z faktu, że "nowa" świątynia jest połączona z poprzednią. W 2003 r. Ojciec Święty Jan Paweł II podniósł kościół św. Marii Magdaleny i św. Stanisława do godności bazyliki mniejszej. Szczepanowski kościół jest murowany z cegły i nieotynkowany. Ołtarz ozdabia tryptyk. W centralnej części znajduje się XV-wieczny obraz św. Stanisława z pastorałem w ręku. Na jednym skrzydle są płaskorzeźby przedstawiające "Narodzenie św. Stanisława" oraz "Upominanie króla", natomiast na drugim – "Wskrzeszenie rycerza Piotra" i "Męczeństwo św. Stanisława".

Szczyrzyc - Sanktuarium Matki Bożej Szczyrzyckiej

W 1234 r. wojewoda krakowski Teodor sprowadził mnichów reguły św. Benedykta do Ludźmierza, przenosząc ich po kilku latach do Szczyrzyca, gdzie powstało opactwo oo. Cystersów. Zakonnicy wybudowali tu kościół z kamienia łupanego oraz budynki z drewna. Przebudowa opactwa rozpoczęła się w 1620 r., a dwa lata później biskup Tomasz Oborski poświęcił nową świątynię. Obecny kompleks zabudowań klasztornych składa się z kościoła, klasztoru oraz ogrodu z egzotycznymi drzewami i krzewami. Kościół zbudowany jest na planie krzyża. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Matki Boskiej Wniebowziętej pochodzący z XVII wieku. Po bokach ołtarza stoją dwie figury: św. Stanisława oraz św. Wojciecha. Dwa ołtarze boczne są wykonane w stylu barokowym. W jednym z nich znajduje się obraz św. Józefa, a w drugim obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa. Najcenniejszym obiektem w świątyni jest obraz Matki Boskiej Szczyrzyckiej, opiekunki opactwa, który mieści się w kaplicy bocznej. Wizerunek Maryi został namalowany na desce lipowej w okresie 1500-1600. W roku 1939 opat Benedykt Biros ufundował sukienki i korony. Z okazji 750-lecia istnienia opactwa w 1984 r. cudowny obraz otrzymał od opata Huberta Kostrzańskiego złote korony papieskie. Koronacji dokonał prymas Polski Józef Glemp.
Na terenie klasztoru mieści się muzeum z licznymi eksponatami – znajdują się tu obrazy, figury, dokumenty, broń oraz szaty liturgiczne, które zostały ofiarowane lub przywiezione z różnych wypraw i pielgrzymek. Na uwagę i podziw zasługuje również pięć kaplic różańcowych, kaplica ku czci Matki Boskiej Fatimskiej oraz trzy dzwony.

Tarnów - Sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej

Pierwszy kościół w Tarnowie wybudowało sześciu rolników w miejscu dzisiejszej katedry. Został jednak przeniesiony, ponieważ na jego miejscu miała powstać duża murowana świątynia. Kościół poświęcono w XV wieku. i nadano mu nazwę Najświętszej Maryi Panny. Z biegiem czasu zaczął niszczeć, co potęgowało podmywanie go przez pobliski potok Wątok. W roku 1853 rozpoczęto prace remontowe – przesunięto kościół o sześć metrów i postawiono go na murowanych fundamentach, co miało na celu zabezpieczenie przez dalszym podmywaniem. Później świątynię pokryto nowym dachem, wykonano nowe ławki i podłogę, a plac kościelny ogrodzono parkanem. W 1930 r. powstała ornamentowa i figuralna polichromia. Pod koniec XIX wieku kościół odmalowano i dodano dwa ołtarze. Podczas II wojny światowej świątynia uległa dużym zniszczeniom, głównie wskutek wysadzenia mostu na Wątoku. Po tym zdarzeniu nastąpił długi okres odbudowy kościółka. Ważnym momentem była uroczystość wprowadzenia obrazu Matki Bożej Szkaplerznej do kościoła na Burku, która miała miejsce w 1964 r.
Obecna świątynia jest jednonawowa, drewniana, o konstrukcji zrębowej. Jej wnętrze jest wyraźnie podzielone na trzy części: kruchtę, nawę i prezbiterium. W ołtarzu głównym, pochodzącym z drugiej połowy XVII wieku, umieszczony jest obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Nikt nie wie, skąd pochodzi cudowny obraz Matki Bożej. W latach 60. malowidło zostało odnowione i wtedy okazało się, że obraz był czterokrotnie przemalowywany. Oryginalna, wczesnośredniowieczna warstwa przedstawiała Matkę Boską z Dzieciątkiem, ale różańcem w ręku, a nie ze szkaplerzem. W 1977 r. wykonano dla Matki Bożej suknie ozdobione małymi paciorkami ułożonymi w liście i kwiaty. Obok obrazu znajdują się rzeźby św. Jana Chrzciciela i św. Stanisława ze Szczepanowa. Na ołtarzach bocznych mieszczą się tryptyki. Nawę od prezbiterium oddziela belka tęczowa z krucyfiksem oraz postaciami Nikodema i Józefa z Arymatei.

Tropie - Sanktuarium Świętych Pustelników Świerada i Benedykta

   Z Tropiem związane są postacie świętych Świerada i Benedykta. Świerad urodził się przed 980 r. w ubogiej chrześcijańskiej rodzinie. Około 1000 r. przybył do Tropia, aby prowadzić pustelnicze życie. Po upływie osiemnastu lat wraz ze swoim uczniem Benedyktem udał się na południe, aby tam nauczać naród słowacki i węgierski. Obaj wstąpili do klasztoru na górze Zabor koło Nitry. Świerad przyjął imię zakonne Andrzej i osiedlił się w skalnej grocie obok klasztoru, a potem na Skałce koło Trenczyna. Jak wynika z opowiadań, Świerad nosił na sobie łańcuch, który z biegiem czasu wrósł w ciało i był przyczyną jego śmierci. Zmarł w swojej pustelni w 1031 r., a pochowany został w katedrze w Nitrze. Po śmierci swojego nauczyciela Benedykt zamieszkał w jego celi. Trzy lata później został napadnięty przez zbójców, którzy go zabili i wrzucili do rzeki Wag. Benedykt został pochowany obok Świerada. Pustelnicy z Tropia zostali kanonizowani w 1083 r. przez papieża Grzegorza VII, a w 1966 r. ogłoszono ich drugorzędnymi patronami diecezji tarnowskiej.
   Kościół w Tropiu uważany jest za najstarszy w regionie – wybudowany został ok. 1045 r. na skale nad Jeziorem Czchowskim. Świątynia została poświęcona ok. 1073 r. przez biskupa krakowskiego Stanisław ze Szczepanowa i nadano jej nazwę ku czci św. Świerada. W XIII i XVI wieku kościół był dewastowany. Na początku XVII wieku udało się go odremontować. W roku 1641 biskup krakowski Tomasz Oborski dodał mu patronat św. Benedykta. W roku 2002 kościół ustanowiono sanktuarium Świętych Pustelników Świerada i Benedykta.
   Tropski kościółek jest mieszanką stylów: romańskiego, gotyckiego, renesansowego i późniejszych. W ołtarzu głównym znajduje się obraz adoracji Maryi przez świętych Andrzeja Świerada i Benedykta. W 1959 r. świątynia zyskała relikwie św. Świerada. Na lewej ścianie można podziwiać fragmenty romańskiego fresku z postacią św. Stefana w koronie, który uważany jest za najstarszy w Polsce i jeden z najstarszych w Europie. W lewym ołtarzu bocznym mieści się figura św. Świerada, na co dzień zasłonięta obrazem św. Benedykta z 1765 r.
Nieopodal kościoła, w miejscu dawnej pustelni św. Świerada, znajduje się kaplica z XVIII w. W roku 1830 powstała kamienna rzeźba świętego, która jest umieszczona w ołtarzu w kaplicy-pustelni.

Tuchów - Sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej

   Z końcem XI wieku ziemia tuchowska została podarowana klasztorowi benedyktynów w Tyńcu, a pierwszy kościół pw. Matki Bożej Wniebowziętej wybudowano ok. 1079 r., na wzgórzu zwanym "Lipie". Poświęcił go prawdopodobnie św. Stanisław ze Szczepanowa, natomiast swoją mszę prymicyjną odprawił tu św. Jan Kanty. Parafię przeniesiono w 1458 r. do nowo wybudowanej świątyni św. Jakuba. W tym czasie kościół Matki Bożej zaczął podupadać i zakazano w nim nawet odprawiania mszy św. Ważnym wydarzeniem było sprowadzenie do starej świątyni obrazu Matki Bożej. Pod koniec XVI wieku zaczęły dokonywać się różne cuda i uzdrowienia, obraz stawał się coraz bardziej znany, ruch pielgrzymkowy wzrastał. W 1642 r. obraz Matki Bożej uznano oficjalnie za cudowny. W 1682 r. powstała nowa świątynia, zaś pięć lat później została poświęcona i nadano jej nazwę Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Stanisława Biskupa. W 1892 r. do Tuchowa przybyli redemptoryści. W 2010 r. biskup tarnowski Wiktor Skworc ustanowił kościół sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej. Niedługo później papież Benedykt XVI nadał mu rangę bazyliki mniejszej.
   W barokowym ołtarzu głównym kościoła znajduje się XVI-wieczny obraz Matki Bożej Tuchowskiej, który zasłaniany jest wizerunkiem Matki Bożej Różańcowej. Wizerunek o wymiarach ok. 58 cm wysokości i 44 cm szerokości namalowany jest na desce lipowej temperą na zaprawie kredowej. Maryja przedstawiona jest jako urodziwa młoda kobieta, trzymająca na lewym ramieniu Dzieciątko, a w prawej dłoni różę. Obraz przykryty jest pięknymi sukienkami. Dwa ołtarze boczne zawierają obrazy Serca Jezusowego i św. Józefa. W kaplicy Świętych i Błogosławionych Redemptorystów znajdują się m.in. malowidła Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Chrystusa Odkupiciela, świętych i błogosławionych redemptorystów oraz ich patronki św. Teresy. W świątyni znajdują się kaplice: św. Krzyża, św. Barbary, Piety oraz Matki Bożej "od oczu".
   Obok świątyni od wschodniej strony utworzona została ścieżka z kaplicami różańcowymi. Przy kościele mieści się muzeum sanktuaryjne, muzeum etnograficzne oraz całoroczna ruchoma szopka wykonana w latach 1974-1975.

Zabawa - Sanktuarium Błogosławionej Karoliny Kózkówny

   Nieopodal Zabawy, w Wał-Rudzie, w 1898 r. urodziła się w rodzinie wielodzietnej Karolina Kózkówna. W wieku 7 lat rodzice posłali ją do szkoły podstawowej. Od najmłodszych lat odznaczała się pobożnością i dobrocią, nauczała katechezy zarówno młodsze dzieci, jak i swoich rówieśników, odwiedzała chorych i biednych. W lipcu 1914 r. wybuchła I wojna światowa. 18 listopada do domu Kózków wtargnął rosyjski żołnierz. Zaciągnął Karolinę i jej ojca do pobliskiego lasu. Niedługo potem zrozpaczony ojciec pod naciskiem żołnierza oddalił się. Dziewczyna została sama ze swoim oprawcą, który prowadził ją w głąb lasu. W pewnym momencie Karolina mocnym szarpnięciem uwolniła się z rąk żołnierza i zaczęła uciekać. Po prawie kilometrowej gonitwie dopadł ją i zadał jej kilka ran szablą. Śmiertelny cios wymierzył w krtań. Ciało młodej dziewczyny odnaleziono dopiero 4 grudnia. Po przeprowadzonych oględzinach stwierdzono, że Karolina zachowała swoje dziewictwo. Kózkówna została pochowana na cmentarzu w Zabawie. W trzecią rocznicę śmierci ciało dziewczyny ekshumowano i złożono pod pomnikiem Najświętszej Maryi Niepokalanie Poczętej, ufundowanym przez jej rodziców. Podczas procesu beatyfikacyjnego jej ciało ponownie przeniesiono, składając je w sarkofagu w kruchcie kościoła w Zabawie. W 1987 r. papież Jan Paweł II ogłosił Karolinę błogosławioną.
   Kościół w Zabawie został wybudowany na początku XX wieku, a jego poświęcenie miało miejsce w 1913 r. Świątynia jest jednonawowa, wykonana z czerwonej cegły. W ołtarzu głównym mieści się obraz Trójcy Przenajświętszej, zaś w jego nastawie – obraz Karoliny w białej sukni, trzymającej różaniec i chustę. U podstawy ołtarza znajduje się wykonany z brązu sarkofag w kształcie trumny z relikwiami bł. Karoliny. W przedsionku świątyni po prawej stronie wisi tablica z wizerunkiem błogosławionej. Znajduje się tu również wejście do kaplicy Męczenników XX wieku i Ofiar Przemocy. W roku 2002 w piętnastą rocznicę beatyfikacji Karoliny biskup tarnowski Wiktor Skworc ogłosił kościół sanktuarium Błogosławionej Karoliny Kózkówny.
   W pobliskiej Wał-Rudzie znajduje się zrekonstruowany dom Kózków z całym wyposażeniem wnętrza. Ponadto w okolicy poprowadzono szlak męczeństwa bł. Karoliny.

Mapa

Szlak Sanktuariów Diecezji Tarnowskiej

Szlak Sanktuariów Diecezji Tarnowskiej

Logo szlaku

Sanktuaria na Szlaku

Mapa szlaku

Odznaka

Do pobrania:

Patronat

MINISTERSTWO SPORTU I TURYSTYKI

URZĄD MARSZAŁKOWSKI WOJEWÓDZTWA MAŁOPOLSKIEGO

PTTK. ODDZIAŁ ZIEMI TARNOWSKIEJ W TARNOWIE

Kontakt!